Η οικονομική κρίση

CriisisΗ οικονομική κρίση τα έτη 2010 -2015

Τα έτη 2010 μέχρι και το 2015 υπήρξαν μία δραματική περίοδος για την Ελλάδα στον τομέα της οικονομίας που έφθασε πολύ κοντά στην πτώχευση.

Η τυπική πτώχευση έχει αποφευχθεί μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές γεγονός που οφείλεται στην συνεχιζόμενη δανειοδότηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η υποστήριξη όμως αυτή γίνεται με αντάλλαγμα την επιβολή σκληρών όρων λιτότητας που δημιούργησε σημαντικές αντιδράσεις και σοβαρή αγανάκτηση στα λαϊκά και όχι μόνο, στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας.

Η κατάσταση αυτή, αναπόφευκτα, οδήγησε σε μία πολιτική αστάθεια, τόσο σοβαρή που πιθανώς να έφτανε σε σημείο ώστε να διακυβεύοντα θεσμοί όπως η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην χώρα αλλά και να επηρεάσει την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σαν μία ομάδα κρατών κοινού Ευρωπαϊκού νομίσματος, με βασική προϋπόθεση την αλληλεγγύη η ακόμα και σαν ομάδα κρατών που οδεύει προς την πολιτική Ένωση.

Η μεταχείριση της Ελλάδας από του εταίρους της, σχεδόν σαν πειραματόζωο , προφανώς για να αντιμετωπίσουν ένα μεγαλύτερο επερχόμενο πρόβλημα που έχει εμφανιστεί λόγω των έντονων διαφορών στην οικονομική κατάσταση μεταξύ των κρατών του βορά και του νότου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν βοήθησε.

Οι μακροχρόνιες αδυναμίες της Ελληνικής οικονομίας έγιναν περισσότερο εμφανείς λόγω της κρίσης αυτής.

Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα, που διαχρονικά, επιβίωνε  με την πρακτική διεύρυνσης του δημοσίου τομέα, επέφερε τις συνήθεις συνέπειες, δηλαδή, ελλείμματα στους προϋπολογισμούς, υπερβολικές κρατικές δαπάνες, έξαρση στον λαϊκισμό, πελατειακές σχέσεις, διατήρηση των κλειστών επαγγελμάτων, ανεξέλεγκτο συνδικαλισμό, χαρακτηριστικά που προϋπήρχαν από την δεκαετία του 80, δυστυχώς συνέχιζε την ίδια πρακτική.

Η ατυχία για την Ελλάδα ήταν ότι, την ίδια περίοδο (2010-2015), οι επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης επηρέασαν σοβαρά και την ίδια την Ευρώπη με την ανάπτυξη αντίρροπων και διασπαστικών τάσεων, που άρχισαν να γίνονται όλο και ποιο έντονες, τόσο μεταξύ των κρατών, κυρίως μεταξύ βορά και νότου αλλά και εσωτερικά στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ενίσχυση Ευρωσκεπτικισμού και αντιευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων .

Οι αντίρροπες τάσεις εμφανίστηκαν και μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης  και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που εκπροσωπούσε άλλα συμφέροντα και θεωρούσε το Ελληνικό πρόβλημα, όλο και περισσότερο, εσωτερική Ευρωπαϊκή υπόθεση και ευθύνη. Επομένως η κατάσταση περιπλεκόταν περισσότερο.

Η Ελλάδα βρισκόταν στο μέσον ενός διεθνούς παιχνιδιού εξουσίας και συμφερόντων με ακόμη ποιο περίπλοκες γεωπολιτικές παραμέτρους.

Στο εσωτερικό της Ελλάδας, η πολιτική κατάσταση έγινε ανατρεπτική, τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας  της λαϊκής δεξιάς και του σοσιαλιστικού κέντρου που προσπάθησαν να συμβιβαστούν με την πολιτική της λιτότητας που επέβαλαν το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση  θεωρήθηκαν οι κύριοι υπαίτιοι της αλόγιστης διοίκησης των προηγουμένων δεκαετιών  βλέπε σχετικό άρθρο

Ποιοι διέλυσαν τον Ομιλο Ανδρεάδη και την ελληνική βιομηχανία

αλλά ακόμη περισσότερο θεωρήθηκαν υπεύθυνα για την αποδοχή και εφαρμογή των  ασφυκτικών πιέσεων της μνημονιακής πολιτικής με αποτέλεσμα να αλλάξει σχεδόν ολοκληρωτικά η σκηνή της  Ελληνικής  κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Καταποντίστηκε το κεντρώο σοσιαλιστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ που συνεργάστηκε με την λαϊκή δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, ενώ αναδείχτηκε σε τρίτη δύναμη η άκρα Ναζιστική δεξιά, Χρυσή Αυγή. Ταυτόχρονα  κέρδισε την εξουσία, για πρώτη φορά μεταπολεμικά, η αριστερά με το κόμμα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ που αποτελείτο από δύο βασικές συνιστώσες που εκπροσωπούσαν από την μία πλευρά την καθαρά μαρξιστική ιδεολογία και από την άλλη μία ποιο κεντρώα σοσιαλιστική πλευρά που ενισχύθηκε από τους βουλευτές του καταρρέοντος κόμματος εξουσίας  ΠΑΣΟΚ που επωμίστηκε σε σοβαρό βαθμό την ευθύνη για την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής λιτότητας, στηρίζοντας την λαϊκή δεξιά.

Σαν αποτέλεσμα, ένα κόμμα του 4% κατάφερε να αναλάβει την εξουσία στην Ελλάδα επιτυγχάνοντας στις πρόσφατες εκλογές να αναρριχηθεί σε ποσοστό 36%.

Η δραματική αυτή αλλαγή για μία χώρα μέλλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγινε καθαρά λόγω της λαϊκής αγανάκτησης που προξένησε η πολιτική λιτότητας όχι όμως σε βαθμό που να προεξοφλείται  ότι ο Ελληνικός λαός επιθυμεί να αποσχιστεί από την Ευρώπη και την νομισματική ένωση.

Αλλά ταυτόχρονα  έχει γίνει σαφές ότι  ούτε και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήθελε να συνδιαλαγεί με ένα κόμμα  αμφίβολης ή αμφιταλαντευόμενης ιδεοληπτικής βάσης.

Αυτή η αντιδιαστολή έγινε και το κρίσιμο σημείο πολιτικής αντιπαράθεσης, τόσο στο εσωτερικά όσο και  στο εξωτερικό.

Τμήμα του  κυβερνόντος κόμματος  της αριστεράς οχυρώνεται πίσω από την θέση που του δίδει η εκλογική επιτυχία, την οποία ερμηνεύει σαν εντολή για την, με κάθε τρόπο, κατάργηση της μνημονιακής λιτότητας συμπεριλαμβανομένης και της εξόδου από την νομισματική ένωση, θεωρώντας ότι κάθε άλλη τακτική δεν θα αποτελούσε αποτελεσματικό τρόπο διαπραγμάτευσης.

Στην αντίθετη πλευρά η σκληρή πολιτική ορισμένων κύκλων της Ευρωπαϊκής διαπραγματευτικής θέσης είναι ότι η αλλαγές στο περιεχόμενο διακρατικών συμβάσεων ή αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων δεν αποτελούν  αποδεκτή θεμιτή πρακτική, έστω και αν υπάρχουν εναλλαγές στην κυβερνητική πολιτική μετά από Εθνικές Εκλογές.

Οι συμβατικές υποχρεώσεις παραμένουν και δεν αμφισβητούνται.

Η προηγούμενη κυβέρνηση του συνασπισμού της λαϊκής δεξιάς με την σοσιαλιστική ομάδα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) προβάλει το έργο που έχει επιτελέσει στα πλαίσια της δικής της διαπραγματευτικής πρακτικής που παρά τις θυσίες (μεγάλο ποσοστό ανεργίας, απολύσεις με την μορφή διαθεσιμότητας στον δημόσιο τομέα), κατάφερε να φέρει τα πρώτα δείγματα ανάκαμψης στο τέλος του 2014.

Αλώστε τα παραδείγματα της Πορτογαλίας, Ισπανίας και Κύπρου έρχονται να στηρίξουν την ακολουθούμενη πολιτική της λιτότητας που επικαλείται η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πέρα από όλα αυτά είναι γεγονός ότι η Ελλάδα έτυχε της μεγαλύτερης χρηματοδοτικής ενίσχυσης από κάθε άλλο κράτος στην Ευρώπη, αλλά και παγκόσμια, που κάνει τους Ευρωπαίους  πολύ δισταχτικούς να εμπιστευτούν τις υποσχέσεις της αριστεράς διακυβέρνησης για την διαχείριση προγραμμάτων επιβολής συνετής οικονομικής πολιτικής. Με αυτό τον τρόπο καθυστερούν οι αποφάσεις μιας τελικής διαπραγμάτευσης, με συνέπεια να αυξάνει το καθεστώς της ανασφάλειας και η καθυστέρηση κάποιας επενδυτικής δραστηριότητας

Έτσι το πρόβλημα της Ελλάδας μετατίθεται από πρόβλημα παραγωγικού μοντέλου, που αναμφισβήτητα υπήρχε, σε πρόβλημα πολιτικής και οικονομικής αστάθειας.

Η Ελλάδα έχει επικριθεί από τους εταίρους της, και κυρίως από τη Γερμανία, η οποία έχει κατά γενική ομολογία έχει φέρει το μεγαλύτερο μέρος του βάρους, για όλες τις ανεπάρκειες και ελλείψεις. Αυτή η κριτική έχει λάβει, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακραίες διαστάσεις. Μερικά από τα σχόλια που έγιναν περιλαμβάνουν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να πωλούν ορισμένα από τα νησιά, σχολιάζει ότι οι Έλληνες παίρνουν πάρα πολύ καιρό διακοπές κλπ.

Οι παρατηρήσεις αυτές είναι πολύ ατυχείς και έχουν οδηγήσει σε υπεραπλουστεύσεις, στο μέτρο που η ανάλυση των αιτίων που προκαλούν την οικονομική κρίση και ποιοι είναι πραγματικά υπεύθυνοι και ποιο είναι το σύστημα που προκαλεί τα προβλήματα.

Αναρωτιέμαι τι οποιοσδήποτε από τους γερμανικούς επικριτές θα απαντήσει σε μια ερώτηση, ποια είναι η βάση για τη βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας τους;

Σε ποιο βαθμό η αμυντική βιομηχανία επηρεάζει την ευημερία τους;

Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ δεν προβαίνει σε μία δήλωση ότι τα ελληνικά σύνορα είναι και θα πρέπει να υπερασπιστεί ως σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι ώστε η Ελλάδα να ανακατευθύνει τους αμυντικούς προϋπολογισμούς σε άλλα αναπτυξιακά σχέδια που σίγουρα θα βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από αυτήν την οικονομική κρίση;

Γιατί η Γερμανία, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία να πωλούν τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία;

Αλλά ακόμα και η ανωτέρω σημείωση δεν αποκαλύπτει την πλήρη ιστορία και το μέγεθος της οικονομικής κρίσης που επηρεάζει όχι μόνο την Ελλάδα ως αδύναμο κρίκο ανάμεσα στα έθνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά εκτείνεται στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η κρίση αυτή, για πρώτη φορά, δείχνει ότι η «παγκοσμιοποίηση» έχει αποτύχει ως οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης και μια νέα αντίληψη πρέπει να διαμορφωθεί για να προστατεύσουν την παγκόσμια οικονομία από την αστάθεια.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά την πρώτη προσπάθεια για την δημιουργία ενός πιλοτικού συστήματος που ευελπιστούμε να λειτουργήσει ως μια πολυεθνική οντότητα που λειτουργεί υπό την διοίκηση μιας πολυεθνικής κυβέρνησης, που λαμβάνει αποφάσεις και συμβιβάζει  αντικρουόμενα οικονομικά και εθνικά συμφέροντα.

Αν αυτό αποτύχει, ο αντίκτυπος θα επηρεάσει σοβαρά  την παγκόσμιας οικονομία, διότι πολύ μεγαλύτερες συγκρούσεις  θα αντιμετοπισθούν μεταξύ οικονομιών όπως , όπως της Κίνα, της Ινδία, της Ρωσία, των Ηνωμένων Πολιτειών και ορισμένων άλλων αναπτυσσόμενων χωρών όπως η Βραζιλία.

Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση,  περάσει μέσα από αυτή την κρίση με επιτυχία, θα είναι σε θέση να παράσχει πολύτιμη εμπειρία από αυτό το μοντέλο.

Η Ελλάδα είναι μόνο το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας και είναι μια ιδανική περίπτωση για να αποδείξει πως αυτό το μοντέλο μπορεί να λειτουργήσει.

Όλο που έχει η Ελλάδα πράξει είναι να αποδείξει ότι είναι ένας αξιόπιστος εταίρος.

2015

Βλέπε ποιο πρόσφατη ανάλυση στο προσωπικό site:

“timesforchange.wordpress” 

 στο ακόλουθο σύνδεσμο κάτω από την κατηγορία “current affairs” η πολιτικές σκέψεις.

Μερικά από τα άρθρα είναι γραμμένα στα Ελληνικά και άλλα στα Αγγλικά

http://timesforchange.wordpress.com/

http://timesforchange.wordpress.com/2012/07/10/history-is-being-repeated-but-people-dont-learn-when-are-we-to-learn-our-lesson/

https://timesforchange.wordpress.com/2013/12/27/greece-between-the-mythical-symplegades-clashing-rocks-the-drop-of-the-curtain/

https://timesforchange.wordpress.com/2015/02/15/what-is-happening-with-greece/

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ Η ΙΔΕΟΛΗΨΙΑ;